درلسان عرفا نيرويي است كه دل رابه

 نورقدسي منوركندتابوسيله آن حقايق

اشياءرا مشاهده نمايند.

عبارت است ازدوري بنده

ازمكاشفه ومشاهده.

عبارت است ازظهورامتحان حق

 نسبت به بنده خود،به سبب ابتلاي

وي به رنج ومشقت.

دربيان اهل عرفان به معني

 فيض وجذبه باطن است.

دراصطلاح اهل معرفت كنايه از حيرت

 وسرگرداني سالك الی الله است ونشان

ازمقام حيرت دارد.

دراصطلاح عرفا مقام سُكراست

كه درآن،سالك الی الله درشهودحق

ازخوداثری نمي يابد.

دل ازدست داده راگويندكه درعاشقي

 وشيدائي،بي فراست باشد.

مقام وعالََمي راگويند كه درآن تمام

 تعينات ازميان برخاسته نشاني ازدوگانگي

 وكثرت درميان نباشد.

درزبان عرفا اضطراب وناآرامي دروني

 سالك الی الله راگويند.

آن است كه سالك الی الله هرچه رابدست

آرد،درراه خدا ارزاني دارد ودل بدان

مشغول نسازد.