استقراربنده است درحال

 ومقامي خاص

آن است كه بنده بدان از گذشته

 وآينده فارغ شود،چنانكه

 واردي ازحق بردل وي

 پيوندد.ونيزاحوالي

چون توكل، تسليم

 ورضاست كه

برسالك وارد

 ميشود.

قيام عبدبراي حق درفناي

ازخوداست وبه تعبيري

فناي بنده درحق و

بقاي وي به حق.

التفات ظاهري وباطني سالك

 الي الله است به غيرحق و

نيزغيبت از تجليات ذاتي.

مقام توحيد واستقامت سالك

الي الله راگويند وبا(صحو)

مترادف است.

گرايش به اميال نفساني وروي

 گرداني ازمعنويات وروحانيّات

 وتوجه به ماديات.

درياي هستي است كه همان

 رحمت واسعه حق تعالي

 بشمار مي رود.